jet lag from hell

bedac gosciem w swoim poprzednim zyciu czas plynie bardzo w slow motion. a ze jest czas na myslenie, zawsze i za kazdym razem pojawia sie pytanie, co by bylo, gdybym nigdy nie wyjechala. fajnie se tak pospekulowac mentalnie ze swiadomoscia, ze nigdy sie nie dojdzie do tego. ciekawe, gdzie bym mieszkala, z kim, co bym robila w zyciu i czy caly czas by mnie gnebila ta deprecha co wtedy.
z innej beki to jak wyjechalam to na poczatku podczas pierwszych wizyt mialam problemy z jawnymi kontrastami tu i tam. teraz generalnie z zasady unikam porownan. czemu nie mozna po prostu zalozyc, ze jest inaczej i przejsc nad tym do porzdku dziennego. oraz zawsze kiedys pojawial sie wewnterzny dylemat, gdzie ten dom i generalnie bol braku przynaleznosci. coz, z czasem i to mija, lata robia swoje. teraz w sumie bottom line jest taki, ze moj dom tam gdzie moje serce ale jednak spotkania z ludzmi, ktorzy znaja ciebie najlepiej od zarania dziejow, mimo ze krotkie i w biegu, sa warte tego cholernego jet laga i absurdalnie epickiej 24-godzinnej podrozy od drzwi do drzwi.