choke

z góry ostrzegam, że ta notka będzie odpowiednikem szlochu i czkawki w poduszkę. no ale nie ma to jak uzdrawiające moce publicznego narzekania. dziś rano jak zwykle zwlokłam się z wyra (bynajmniej nie o szarym świcie, ale tak zmęczona, jakbym wstawała o 5 rano), po omacku zrobiłam kawę, potem po omacku do łazienki pod prysznic, a potem jak codzień zaległam na kiblu (z zamknietą klapą), w szlafroku i z ręcznikiem na głowie, coby tą kawę wypić. i dziś se właśnie uzmysłowiłam, że to jedyny mój moment zen w ciągu całego dnia - kiedy rano siedzę na kiblu (z zamkniętą klapą), gapię się w ścianę i wypijam moją kawę. moje własne 5 minut na relaks, moja ghetto spa. hubby się nie dobija do łazienki, bo cały czas śpi. ma chłopak luksus, nie dość, że flexible schedule, to jeszcze pracuje 10 minut od domu. potem wio, przez lasy góry i pola (dosłownie) - do roboty. wczoraj stwierdziłam, że jestem niezła, bo po 13 godzinach poza domem, wróciłam i UGOTOWAŁAM obiad. taki prawdziwy, nie jakieś mrożone pizze. podłożyłam maużonkowi pod pysk, pochwalił i zjadł. o dziwo nie pokłóciliśmy się aż do 22.00, kiedy to się pokłóciliśmy, poczym ja wkurwiona poszłam spać. i w sumie nie dziwię się, że ludzie się rozwodzą. kurna trzeba być herkulesem, żeby w związku z drugą osobą nie dać się zeżreć codziennej prozie życia. stres, zmęczenie, zero czasu na relaks, jak tu podtrzymywać ognisko domowe i zapach pieczonego ciasta. nie wiem, może ja nie potrafię sobie zagospodarować czasu i planować after work activities. może to te cholerne 2 godziny dziennie w samochodzie (tak, wiem, 40 godzin miesięcznie, 480 godzin rocznie) są właśnie kropką nad "i". taka na przykład moja koleżanka z pracy codziennie gra w tenisa z mężem. podziwiam, na prawdę. założę się, że się kłócą o połowę mniej niż my. nie wiem jaka puenta tego wszystkiego, wiem, że każdy tak ma, i że praca to błogosławieństwo a mąż nie jest bynajmniej zły a wręcz przeciwnie, więc powinnam to wszystko wypluć, odpukać i trzy zdrowaśki.